W dniu 25.10.2019 roku Towarzystwo Absolwentów, Wychowanków i Przyjaciół Gimnazjum i Liceum im. Tomasza Zana w Pruszkowie obchodziło XXXV-lecie jego założenia. Jako jeden z wielu absolwentów liceum, zostałem zaproszony na tę uroczystość. Otrzymałem piękne, imienne zaproszenie.

Szykując się do tego jubileuszu, nie mogłem doczekać się spotkania z  koleżankami i kolegami z lat szkolnych.

Nieoczekiwanie otrzymałem telefon od pana Cezarego Grzelaka, Prezesa Stowarzyszenia, który zwrócił się do mnie z prośbą, abym przed jubileuszem spotkał się z jednym z założycieli Towarzystwa – panem Andrzejem Gmochem.

Pan Andrzej to mój mentor, wychowawca, trener i przyjaciel.

Od wczesnych, chłopięcych lat ( jako 13 – latek ), pod jego czujnym okiem, zacząłem zgłębiać tajniki pięknego sportu, jakim jest koszykówka. Byłem jednym z wielu wychowanków tego wspaniałego człowieka, pedagoga i trenera. 

Razem zdobywaliśmy tytuły, najpierw w rozgrywkach młodzieżowych, a następnie seniorskich, w jednym z zespołów ówczesnej ekstraklasy / lata 1963-1976 /.

W zakresie koszykówki nauczył mnie właściwie wszystkiego. Dzięki niemu mogłem dojść na najwyższe stopnie kariery. Byłem reprezentantem Polski, grałem z orzełkiem na piersiach – to najwspanialsze, niezapomniane  uczucie.

Pan Andrzej Gmoch to wielki specjalista koszykarski. Niestety, od wielu lat boryka się z ciężką chorobą i nie uczestniczy w życiu sportowym. Jest zależny od najbliższego otoczenia, od wspaniałej żony Janiny, córki Małgorzaty oraz wnuczki Joanny, wielkiej sympatyczki koszykówki. Wielokrotnie wnuczka z dziadkiem byli widywani na różnych zawodach koszykówki. 

Czasami odwiedzają go jego wychowankowie i znajomi.

Z okazji XXXV- lecia istnienia Towarzystwa, założonego w roku 1984, Zarząd Towarzystwa postanowił uhonorować pana Andrzeja Gmocha medalem „ Zasłużony dla środowiska Zaniaków”. W tym celu razem z panem Cezarym Grzelakiem udaliśmy się do domu pana trenera . Po krótkim powitaniu i wręczeniu odznaczenia przez Prezesa Towarzystwa zostaliśmy zaproszeni przez gospodynie domu  na mały poczęstunek .

Wyróżniony nestor Towarzystwa, 85- letni pan Andrzej Gmoch był  bardzo wzruszony. Opowiedział kilka szczegółów ze swojego długiego, barwnego życia. Żona i córka zachęcały nas do częstowania się przygotowanymi wypiekami.  Niestety w końcu trzeba było się  pożegnać. Jubilat, bardzo wzruszony dziękował za wyróżnienie, my za poczęstunek. 

Byliśmy bardzo poruszeni spotkaniem. Jednak czas biegł nieubłaganie i musieliśmy udać się na obchody jubileuszu.  

Po kilku dniach od wizyty, rozmawiając z żoną p. Andrzeja – Janiną usłyszałem, że jej mąż był bardzo zadowolony z otrzymanego medalu  i  jeszcze raz  serdecznie dziękuje za okazaną mu pamięć i szacunek.

Andrzej „Billu” Nowak

[Pokaz zdjęć]

Z niecierpliwością czekałam na ostatni punkt piknikowego programu, czyli na koncert  zespołu Janka Młynarskiego. Sala była nabita. Kapela zaczęła grać – melodie i słowa piosenek znali wszyscy; śpiewaliśmy je przecież przy ogniskach na obozach wędrownych, na spływach kajakowych. Ale nie tylko dobór repertuaru to sprawił, że natychmiast zapanowała atmosfera szczególnej swobody  – takiej bez konwenansów, takiej, że dwoje szkrabów zaczęło pląsać, a raczej podskakiwać w rytm i turlać się przed orkiestrą.  

Pierwszy raz słuchałam Janka Młynarskiego na żywo i jestem zdania, że nagrania nie oddają nastroju, jaki wprowadza, sam zapowiadając,  potem śpiewając. Występ był znakomicie przygotowany równie pod względem akustycznym. Piszę o tym, ponieważ często się zdarza, że niewłaściwie  ustawiona aparatura nagłaśniająca  powoduje zlepienie dźwięków, które do słuchacza docierają jak strumień lawy. A tu –  słyszałam każdy instrument, każde słowo tekstu i każdą nutkę. Słuchałam z przyjemnością, bo ożyły stare teksty, obudziły się melodie – była nostalgia, był żart, były cienkie, lecz czytelne aluzje.

W pewnej chwili nie tylko szkraby, porwane muzyką, hasały, lecz  cała widownia zaczęła śpiewać, złożono ostatnie rzędy krzeseł, aby zrobić miejsce to tańca.

Było po prostu cudnie.

Pamiętam, ze w starym budynku szkoły w sali gimnastycznej, zwanej Olimpem, z powodu zdobiących ją fresków o tematyce mitologicznej, stał fortepian. Podczas przerwy śniadaniowej Wojtek Młynarski siadał do instrumentu i zaczynał grać, podając rytm:

– Dżez baburiba…

Podchwytywaliśmy, odpowiadając echem:

– Dżez baburiba…

I tańczyliśmy aż do dzwonka wzywającego na lekcję.

Jak widać – tradycja przechodzi z pokolenia na pokolenie.

Barbara Walicka