Nie planowałam zabierać głosu, ale czuję, że jestem to Mamie winna. Wiele padło dzisiaj słów o jej zaletach i zasługach jednak dla mnie największą wartością jest to, że przełamała schemat myślenia o TEŚCIOWEJ. Wiemy, jakie jest zabarwienie uczuciowe tego słowa, ile krąży dowcipów o teściowych. Mama była inna. Wystarczy powiedzieć, że przez 45 lat mojego funkcjonowania w rodzinie Horbanów, naszej relacji nigdy nie zmąciła kłótnia. Nie zawsze się zgadzałyśmy. Mama nie bała się jasno i stanowczo prezentować swego stanowiska, ale nigdy go nie narzucała. Nie wtrącała się do naszego małżeństwa, ale zawsze można było na nią liczyć. Była niezwykle rodzinna, pamiętała daty urodzin, imienin, rocznic, ważnych wydarzeń bliskich jej osób. Krótko mówiąc, była skarbnicą nie tylko wiedzy historycznej, ale najwnikliwszym i nieocenionym strażnikiem wiedzy o rodzinie i znajomych.  

     Nie lubiła czerwonego koloru a przecież to symbol miłości i radości. Otwierała jednak serce dla wszystkich, z którymi się zetknęła. To budowało jej niesamowitą intuicję.  Wydawało się, że działa irracjonalnie, ale okazywało się, że to, co robiła miało wielki sens. Przyciągało do niej wielu ludzi (starych i młodych), a to dawało wszystkim dużo energii, która niewątpliwie potęgowała moc realizowanych przez nią przedsięwzięć.

     W ostatnim czasie otrzymaliśmy w prezencie od Marzenny Rączkowskiej piękną książkę Benjamina Ferencza „SŁOWA NA POŻEGNANIE”-” 9 lekcji wyjątkowego życia”. Rozmawiałam o niej z Mamą sugerując, że również ona mogłaby przekazać potomnym kilka wskazówek, bazując na doświadczeniach swojego długiego i pięknego życia. Nie miała siły, aby ją przeczytać, ale odniosła się do kilku kwestii, które przedstawiłam. Książkę napisał Benjamin Ferencz ostatni żyjący prokurator w procesach norymberskich, amerykański Żyd, który przebył drogę od pucybuta do milionera. Większość młodych lat spędził w ubóstwie, potem badał najokrutniejsze zbrodnie, doświadczał niezwykłego cierpienia a jednak pozostał pogodnym, wesołym człowiekiem i dożył sędziwego wieku (ponad 100 lat).

     Już we wstępie padają jego słowa: „Jeśli w środku płaczesz, to na zewnątrz lepiej się śmiać. Nie ma co tonąć we własnych łzach.” Mamie bardzo się te słowa podobały. Prosiła , żebyśmy się nie smucili, że już odchodzi, ale cieszyli z myśli, że dane nam było tak długo przeżywać wspólnie wiele radosnych chwil. Pierwszy rozdział książki mówił o marzeniach. Rozmawiając z Mamą o słowach Benjamina Ferencza, przypomniałam sobie sentencję, którą ponad 40 lat temu zobaczyłam na mamy stoliku pod telewizor: „Jak się nie ma marzeń, to się nie spełniają”. Bardzo często w swojej pracy nauczyciela matematyki wykorzystywałam ją zarówno w dyskusjach na godzinach wychowawczych, jak również wpisując ją jako motto do nagród książkowych. Koleżanki śmiały się ze mnie, że stale piszę to samo. Ale ta myśl, pogłębiona różnymi interpretacjami, rozchodziła się w postępie geometrycznym  z prędkością błyskawicy. Nawet obecnie otrzymuję informacje od moich uczniów, że była i jest ważna w ich życiu. Mama odnosząc się do tych słów powiedziała:

CZŁOWIEK MUSI WIEDZIEĆ, CZEGO CHCE, INACZEJ TRUDNO BYĆ SZCZĘŚLIWYM. TRZEBA OKREŚLAĆ CELE I NIE PODDAWAĆ SIĘ W TRAKCIE ICH REALIZACJI, NIE ZRAŻAĆ NIEPOWODZENIAMI, ALE TRAKTOWAĆ JE JAK WYZWANIA, KTÓRE SĄ DLA NAS CENNIEJSZE I UCZĄ NAS WIĘCEJ NIŻ PASMO SUKCESÓW. MAMA UFAŁA, ŻE WSZYSTKO, CO ZDARZA SIĘ W NASZYM ŻYCIU, JEST PO COŚ. WAŻNE, BY Z POKORĄ I WDZIĘCZNOŚCIĄ PRZYJMOWAĆ TO, CO PRZYNOSI LOS.

     Nie zdążyłyśmy omówić całej książki, ale wiem, że nie chciałaby, żebyśmy się dzisiaj smucili. Uśmiechnijmy się zatem do niej, żegnając ją na ziemskim padole. Ja też z wdzięcznością uśmiecham się, Mamo, do Ciebie
 i czuję, że ilekroć spojrzę w niebo, będę widzieć Twoją spokojną, uśmiechniętą twarz przypominającą, że nie warto skupiać się na rzeczach, na które nie mamy wpływu. Lepiej zachwycać się pięknem otaczającego świata.

Anna Horban – synowa Ireny Horban

W sobotę 31 lipca na uroczystej Mszy św. Żałobnej pożegnaliśmy koleżankę Irenę Horban, niestrudzoną działaczkę społeczną, Honorową Obywatelkę Pruszkowa, uczennicę Liceum T. Zana, współzałożycielkę Towarzystwa Absolwentów, Wychowanków i Przyjaciół Gimnazjum i LO im. Tomasza Zana w Pruszkowie, absolwentkę Wydziału Historii Uniwersytetu Warszawskiego i wieloletnią wykładowcę historii w naszej Szkole.

Urodziła się w Pruszkowie, kochała to miasto i całe życie służyła mu, nie tylko jako radna. Była członkiem wielu organizacji pozarządowych wnosząc do każdej z nich nowe pomysły na lepsze, bardziej owocne działanie.

Tłum ludzi wypełnił kościół p.w. św. Kazimierza w Pruszkowie, wielka ilość wiązanek kwiatów i wieńców okalała  trumnę z bukietem białych róż i zdjęcie Ireny – jak zwykle uśmiechniętej.

Taką właśnie pogodną zapamiętamy na zawsze.

Liczne sztandary szkół pruszkowskich, organizacji pozarządowych, jednostek administracyjnych  miasta stworzyły podniosłą atmosferę uroczystości.

Spotkanie rozpoczęło się wręczeniem rodzinie dwóch odznaczeń pośmiertnych dla Ireny : Medalu za Zasługi dla Obronności Kraju i Krzyża Niepodległości w 100 Rocznicę Odzyskania Niepodległości Polski.

  Odznaczeń otrzymała Irena wiele z najważniejszym –  Krzyżem Orderu Odrodzenia Polski, ale te dwa ostatnio wręczane w tak smutnych okolicznościach nobilitowały Irenę jeszcze bardziej.

Dużo ludzi zabierało głos, by pożegnać Irenę i  przedstawić Jej dokonania. Starosta pruszkowski i prezydent miasta dziękując za współpracę opowiedzieli o działalności Ireny w czasie okupacji niemieckiej, później przy organizowaniu w mieście struktur „Solidarności”, wreszcie o Jej obecności w opozycji antykomunistycznej.

Żegnali też Irenę Horban dyrektor naszego Liceum Tomasza Zana i prezes Tow. Absolwentów Zana, słowa pożegnania wypowiedział również wiceprezes PTK-N, Harcerze. Wszyscy przemawiający podkreślali pracowitość, kulturę osobistą Ireny i wielkie zaangażowanie w działalność społeczną.  

Nasza Koleżanka Irena Horban to był naprawdę  nieprzeciętny człowiek. Wielka szkoda, że nie ma już Jej wśród nas. Zostanie na długo w naszej wdzięcznej pamięci jako WYJĄTKOWA , NIEZASTĄPIONA IRENA.

28 kwietnia Towarzystwo podpisało z Powiatem Pruszkowskim umowę o realizację zadania publicznego pod tytułem III Konkurs Piosenki – tu w Zanie zaczynał Wojtek Młynarski. W ramach umowy otrzymaliśmy od Powiatu Pruszkowskiego dofinansowanie na organizację Konkursu w kwocie 6.600. zł.
W maju i czerwcu przeprowadziliśmy szereg uzgodnień m.in. z Dyrekcją LO im. T. Zana oraz z Towarzystwem Przyjaciół Miasta Ogrodu Komorowa Komorowianie, współorganizatorami Konkursu.
Konkurs przeprowadzony zostanie we wrześniu i październiku: nadsyłanie zgłoszeń z wykonaniami od 25 września do 15 października, ocena i wyłonienie laureatów 18 – 21 października, a Koncert Finałowy odbędzie się – w zależności od sytuacji pandemicznej – 10 listopada.
W najbliższym czasie udostępnimy na stronach internetowych Towarzystwa i Szkoły Regulamin Konkursu i Kartę zgłoszeniową.

Zarząd Towarzystwa