Z niecierpliwością czekałam na ostatni punkt piknikowego programu, czyli na koncert  zespołu Janka Młynarskiego. Sala była nabita. Kapela zaczęła grać – melodie i słowa piosenek znali wszyscy; śpiewaliśmy je przecież przy ogniskach na obozach wędrownych, na spływach kajakowych. Ale nie tylko dobór repertuaru to sprawił, że natychmiast zapanowała atmosfera szczególnej swobody  – takiej bez konwenansów, takiej, że dwoje szkrabów zaczęło pląsać, a raczej podskakiwać w rytm i turlać się przed orkiestrą.  

Pierwszy raz słuchałam Janka Młynarskiego na żywo i jestem zdania, że nagrania nie oddają nastroju, jaki wprowadza, sam zapowiadając,  potem śpiewając. Występ był znakomicie przygotowany równie pod względem akustycznym. Piszę o tym, ponieważ często się zdarza, że niewłaściwie  ustawiona aparatura nagłaśniająca  powoduje zlepienie dźwięków, które do słuchacza docierają jak strumień lawy. A tu –  słyszałam każdy instrument, każde słowo tekstu i każdą nutkę. Słuchałam z przyjemnością, bo ożyły stare teksty, obudziły się melodie – była nostalgia, był żart, były cienkie, lecz czytelne aluzje.

W pewnej chwili nie tylko szkraby, porwane muzyką, hasały, lecz  cała widownia zaczęła śpiewać, złożono ostatnie rzędy krzeseł, aby zrobić miejsce to tańca.

Było po prostu cudnie.

Pamiętam, ze w starym budynku szkoły w sali gimnastycznej, zwanej Olimpem, z powodu zdobiących ją fresków o tematyce mitologicznej, stał fortepian. Podczas przerwy śniadaniowej Wojtek Młynarski siadał do instrumentu i zaczynał grać, podając rytm:

– Dżez baburiba…

Podchwytywaliśmy, odpowiadając echem:

– Dżez baburiba…

I tańczyliśmy aż do dzwonka wzywającego na lekcję.

Jak widać – tradycja przechodzi z pokolenia na pokolenie.

Barbara Walicka